Het is dinsdagmiddag de zon schijnt. Maar jij zit binnen, niet alleen, nee samen met je Alienware Aurora. Ik hoop dat je niet weet dat dit een van de betere game pc’s is. Ik probeer mij dit voor te stellen. Hele dagen binnen zitten, de gordijnen gesloten. De enige geluiden zijn het knallen van je fictieve wapens en het geroep van je mede-gamers die je via de headset binnenkrijgt.

Op de achtergrond hoor je de realiteit. Boven het snorren van je Aurora hoor je kinderen voetballen.

Maar jij zit binnen, in je eigen wereldje. Ver weg van alles wat lief kan hebben, maar je ook kan kwetsen. De angst om mensen in hun ogen aan te kijken zit diep. Maar waardoor? Komt het door die ene jongen die wanneer jij er aan kwam varkensgeluiden maakte? Of is het de scheiding van jouw ouders die je niet helemaal lekker hebt verwerkt. Je weet het niet, het zit in ieder geval diep.

In films herken je deze mensen al snel. Uitstekende tanden, een bril, puisten waar het pus vanaf druipt en het liefst een klein spraakgebrek. Lief gestotter of angstig gebazel. Het maakt niet uit, als het maar afwijkt. Hoe zou het zijn om zo te zijn? Het enige waarop je je verheugd is een nieuw spel, nieuwe wapens, een nog realistischere gameplay en virtuele seks. Keiharde onbezonnen virtuele seks. Je personage heeft de tijd van zijn leven, ritmisch gaat het tekeer. Het ritme wat jij aangeeft met je muis en je toetsenbord.

Deze mensen bestaan, maar je ziet ze niet. Zij zitten binnen en redden hun wereld elke dag. Zij leven in een sprookje, een sprookje die steeds realistischer wordt.